ANNE-BABA ÇOCUK EĞİTİMİNDE NELERE DİKKAT ETMELİ?

Samimiyet, sonsuz sevgi ve ihlas, her yerde olduğu gibi çocuk eğitiminde de en başa yazılmalıdır.

2013-03-02, 10:54:37

Okunma: 1387

1 Yorum

Abbdulalim Tanhan
guneyexpress73@hotmail.com

Bazı ana-babalar bu konuda kendilerine çekidüzen vermedikleri halde, çocuklarıyla bir türlü baş edememekten şikayetçidirler. Sevilmeyen, ilgi gösterilmeyen bir çiçek bile kururken; eşref-i mahlukat olarak yaratılan insan sevgisiz, samimiyetsiz yetişir mi?

Ana-babalık izzeti devamlı korunmalıdır. Çocuğa sadece sevmek değil, hürmet etmek de öğretilmelidir. Büyüklerini hiç takmayan, adam yerine koymayan, saymayan çocuklar “şımarık” diye tarif edilir.

Şımarıklığın tek sebebi, çocuğa karşı büyüklük izzetinin korunamaması, sevgi- saygı dengesinin ayarlanamamasıdır. Çocuk ana-babayı sevdiği kadar onlardan korkmalıdır da.

Bu korku, karanlıktan korkmak şeklinde değil, saygı seviyesini yakalamak şeklinde anlaşılmalıdır.

Manen ve maddeten sağlıklı bir nesil yetişmesi için anne annelik mesleğini, baba da babalık vazifesini severek yapmalıdır. Madem evlilik tercih edilmiş, öyleyse hakkı verilmelidir. Çoluk çocuğunu gerçekten severek ve neslinin kalitesini isteyerek halis bir niyetle mes’uliyetlerini yerine getiren ana-baba, daha başarılı ve güzel sonuçlar alır.

Çünkü dünyada ve ahirette saadetine vesile olabilecek bir hizmetin peşindedir.

Şu da gerçek ki, başıboş ve kalitesiz yetişen neslin ana-babalarında ilk göze çarpan husus, kendilerini tam manasıyla yetiştirememiş olmalarıdır.

Bilgi edinmeye, okuyup öğrenmeye, kültür seviyesini yükseltmeye alışmamış ve bu konuda yeterli çabası bulunmayan ana-babaların önce kendilerini yetiştirmeleri gerekir. Aksi halde çocuklara layıkıyla yol gösterici olabilirler mi? Önce bilgi, sonra da o bilgiyle amel…

Ve nihayet ilim-irfan seli bir nesil…

Çocuğun zeka ve kabiliyet seviyesi ana-baba tarafından üç aşağı beş yukarı muhakkak tespit edilmelidir.

Belki çocuğunuz nev’-i şahsına münhasır harikulade bir zeka veya deha…

Bunu tespit eden ana-baba, ona göre tavır almalıdır. Çok sabırla ve tevekkülle çocuğun kabiliyetlerini inkişaf ettirecek zaman ve zemin hazırlamalı, bazı sıkıntılara elbette göğüs germelidir.

Çocuk bir sıkıntısı olduğunda kendisini ebeveyninin şefkat dolu kucağına atamıyorsa, o ana-babanın eğitim tarzında yanlışlar var demektir. Çocuğun her hatasına bağırıp çağırmak veya dayakla karşılık vermek ne kadar yanlışsa, başarılı hallerinde de seveceği bir hediyeyle mükafatlandırmamak o ölçüde yanlıştır.

Aşırıya kaçmamak ve kem nazarları üzerine çekmemek kaydıyla, çocuğu başkalarının yanında takdir ve tebrik etmek eğitimciler tarafından tavsiye edilmiştir.

Çocuk eğitiminde sonuç olarak şunları söyleyebiliriz:

Sık sık tenkit edip kınama, başkalarını kınamayı ve ayıplamayı; güven ortamı, inançlı olmayı; sorumluluk duygusu, nimetlerin kıymetini bilmeyi; hoşgörü, sabrı; düşmanlık ve kin ortamı, kavga etmeyi ve arkadaş edinememeyi; desteklenip yüreklendirme, kendine güven duymayı; kabul ve onay, kendini sevmeyi; aşağılama ve alay, sıkılıp utanmayı ve kendine güvenmemeyi; dostluk ve arkadaşlık, adam olmayı ve bu dünyada mutluluğu; şımarıklık, vurdumduymazlığı; başkalarıyla karşılaştırma, öfke duygularını büyütmeyi; sevgisiz bir ortam, sevgisizliği netice verir. (Pratik ve huzurlu yaşamanın yolları)