Günün Şükrünü Eda Edebilmek

Ä°htiyaçlarını karşılayacak durumu ve sığınacak bir yeri olmayan nice kimseler vardır!” (Müslim, Zikir, 64.) Allah Rasulü yatağına uzandığı zaman geçirdiÄŸi günün ÅŸükrünü bu duayla eda ederdi.

Zira huzuru yerinde, bedeni saÄŸlıklı ve günlük yiyeceÄŸi yanında olarak bir gün geçirmek, dünya nimetlerine sahip olmakla eÅŸ deÄŸerdi onun nezdinde. (Tirmizi,Zühd, 34.) KulluÄŸun gereÄŸi olan ÅŸükür (Bakara, 2/172; Nahl, 16/114.)vahye muhatap kılındığı yirmi üç yıl boyunca defalarca hatırlatılan hasletlerden biriydi.

Hz. Peygamber’in Rabbine ÅŸükreden bir kul olabilmek gayesiyle geceleri ayakları ÅŸiÅŸinceye kadar namaz kılması, (Buhari, Teheccüd,6.) yatıp kalkarken, yiyip içerken, yeni bir nimete kavuÅŸtuÄŸunda dilinden “elhamdülillah” tespihini düÅŸürmemesi, (Buhari,Deavat, 8) sevindirici bir haber aldığında ya da kendisine bir müjde verildiÄŸinde ÅŸükür secdesine gitmesi (Ebu Davud, Cihad, 162.) hep bu sebeptendi.

Ä°nsanın kimseye muhtaç kalmadan karnını doyurması, kendisini türlü tehlikelerden güvende hissedeceÄŸi bir mekâna sahip olması gibi temel ihtiyaçlarını karşılayabilmesi ÅŸükretmek için yeterli sebeplerdir.

Ne var ki çoÄŸu zaman insan elindeki bu nimetlerin kıymetinin farkında bile deÄŸildir.

Hatta bunlara zorunlu bir ÅŸekilde sahip olması gerektiÄŸini düÅŸünür ve kendini ÅŸükretmekten müstaÄŸni görür.

Hâlbuki kendilerine karşı sonsuz iyilik sahibi olduÄŸu hâlde insanların çoÄŸunun ÅŸükretmediÄŸini bildiren Yüce Allah, (Mü’min, 40/61.) kullarının nankörlük gafletine düÅŸmelerini asla istemez. (Bakara, 2/152.)

Onlara istedikleri her ÅŸeyi verdiÄŸini hatırlatarak saymakla bitmeyecek nimetlerini (Ä°brahim,14/34.) ÅŸöyle zikreder: O hiçbir ÅŸey bilmez hâlde dünyaya gelen insana kulaklar, kalpler ve gözler vermiÅŸ, (Nahl, 16/78.)

onu yaratılmışların birçoÄŸundan üstün kılmıştır. (Ä°sra, 17/70.)Ona yeryüzünde imkân ve iktidar tanımış, geçim vasıtaları vermiÅŸtir. (A’raf, 7/10.)

Göklerde ve yerde ne varsa hepsini, (Lokman,31/20.) geceyi ve gündüzü, güneÅŸi ve ayı, bütün yıldızları ona amade eylemiÅŸtir. (Nahl,16/12.)

YaÄŸmurun müjdecisi olan rüzgârları göndermiÅŸ, (Rûm,30/46.) yaÄŸmurla hayat verdiÄŸi ölü topraktan meyvelerinden yemesi için nice hurma bahçeleri, üzüm baÄŸları yaratmış ve içlerinden pınarlar fışkırtmıştır. (Yasin, 36/33-35.)

Denizleri onun emrine vermiÅŸ, (Nahl,16/14.) bazısını susuzluÄŸu giderecek ÅŸekilde içimi kolay, bazısını da tuzlu ve acı yaratmıştır. (Fatır, 35/12.)

Geçiminde birçok fayda saÄŸlayan hayvanları ona boyun eÄŸdirmiÅŸtir. (Yasin, 36/71-73.)

Onun için evini huzur ve dinlenme yeri kılmış, daÄŸlarda barınaklar var etmiÅŸ, kendisini sıcaktan koruyacak elbiseler ve savaÅŸta koruyacak zırhlar vermiÅŸtir. (Nahl, 16/80-81.)Allah Teala, insana bahÅŸettiÄŸi bütün bu nimetlere karşılık ona gösterdiÄŸi doÄŸru yolda iki tercih sunar.

Ä°nsan dilerse ÅŸükreder dilerse nankörlük eder. (Ä°nsan, 76/3.) Bununla birlikte kendisinden beklenen, bütün bu nimetleri bahÅŸeden Rabbine nankörlük etmeyip ÅŸükretmesidir. (Bakara, 2/152.)

Yüce Allah ÅŸükrün karşılığını muhakkak vereceÄŸini (Nisa,4/147.) ve nimetlerini daha da arttıracağını vaad eder. (Ä°brahim,14/7.)

Åžükreden ancak kendisi için ÅŸükretmiÅŸ olur, nankörlük eden de bilmelidir ki Allah’ın hiçbir ÅŸeye ihtiyacı yoktur. (Neml, 27/40.)

Åžükre ihtiyacı olan Allah deÄŸil, kuldur. Ä°nsan ÅŸükrettiÄŸi sürece elindeki nimetlerin gerçek sahibinin idrakinde olur ve kulluk bilincini muhafaza eder.

Ä°nsanoÄŸlu elindeki nimetin kıymetini çoÄŸunlukla onu kaybettiÄŸinde anlar.

Hatta elindekine sahip olduÄŸu sürece nefsi daha da fazlasını istemeye sevk eder kendisini.

Ancak nefsin isteklerinin sonu yoktur. Rasulüllah insanın bu zaafını, “ÂdemoÄŸlunun bir vadi dolusu altını olsa, iki vadi olmasını ister!

Onun aÄŸzını ancak toprak doldurur.” (Buhari, Rikak, 10.)hadisiyle ifade eder.

O, kiÅŸinin hep daha fazlasını isteyip hâlini mali imkânlar bakımından ve bedenen kendinden daha iyi durumda olanlarla kıyaslamasından ziyade kendisinden daha kötü durumda olanlara bakmasını tavsiye eder. (Buhari,Rikak, 30.)

Nitekim Allah’ın verdiÄŸi nimetleri küçümsememek ve onların kıymetini bilmek adına en uygun davranış budur.(Müslim, Zühd, 9.)

Allah Rasulü’nün beyan ettiÄŸi üzere yemek, içmek, barınmak gibi ihtiyaçlar her ne kadar günlük hayatta zorunlu ve sıradan karşılansa da aslında bunların her biri ÅŸükretmeyi gerektiren nimetlerdir.

Biz farkında olmasak da etrafımızda bu en temel ihtiyaçlarla imtihan edilen nice insanlar var.

Fakirlik, kuraklık ya da savaÅŸlar nedeniyle bir lokma ekmeÄŸe muhtaç olan, içecek bir damla su için feryat eden, sığınacak bir çatı altı, gölgelik bile bulamayan birçok kimse var.

Åžükredilmesi gereken bu kadar nimete sahipken onları göz ardı edip küçümsemek, kendimize yapacağımız en büyük kötülük ve Rabbimize yapacağımız en büyük nankörlük olur.

Günlük hayat telaÅŸesinde böyle bir gaflete düÅŸme ihtimali herkes için söz konusudur.

Bu nedenle Sevgili Peygamberimiz ve önceki peygamberler gibi ÅŸükredenlerden olabilmek (Zümer, 39/65-66.) ve ÅŸükür duygusunu yitirmemek için ÅŸu dua ile Rabbimizden yardım talep etmeliyiz:

“Allah’ım, seni zikretmek, sana ÅŸükretmek ve sana güzelce ibadet etmek için bana yardım et!” (Ebu Davud, Vitr, 26.)